چكيده
هدف از پژوهش حاضر، بررسى درسها و عبرتهاى قيام عاشورا از منظر مقام معظّم رهبرى مى باشد. از ديدگاه رهبر فرزانه انقلاب اسلامى، امام حسين عليهالسلام، درسها و عبرتهاى بزرگى به همه تاريخ داد. در حقيقت، اسلام را هم در زمان خودش و هم در هر زمان ديگرى بيمه نمود. ياد كربلا، اين درسها و عبرتها را پيش چشم مى گذارد؛ هر جا فسادى از آن قبيل باشد، امام حسين عليهالسلام در آنجا زنده است و با شيوه و عمل خود مى گويد كه تكليف چيست و چه بايد كرد؟ قيام جاودانه عاشورا نشان داد كه نظام اسلامى، با ايمان، بصيرت، همتهاى بلند، مطرح شدن آرمانها و زنده نگاهداشتن شعارها به وجود مى آيد، حفظ مى شود و پيش مى رود.
كليدواژه ها: قيام عاشورا، امام حسين عليهالسلام، مقام معظّم رهبرى، اهداف، عبرتها، درسها.
مقدّمه
آنچه در محرم سال 61ق. در كربلا اتفاق افتاد، حماسه اى عظيم و تكان دهنده بود كه وجدان هاى خفته را بيدار كرد و خون رشادت، آگاهى و حماسه را در رگهاى امت اسلامى دوانيد. عاشوراى حسينى، به مكتبى تبديل شد كه ستمديدگان را عليه ظلم مى شوراند و پيروان فرهنگِ شهادت را به مقابله با سلطه هاى غيردينى و ضددينى برمى انگيخت. عاشورا، فرهنگى فرازمان، فرامكان و حاوى تمامى ارزش هاى مورد نياز جامعه است كه با حفظ جاودانگى، توانمندى و پويايى لازم براى پاسخگويى به نيازهاى مختلف انسانها در همه زمانها و مكانها و در عرصه هاى گوناگون زندگى را دارد و مى تواند قافله بشرى را تا پايان تاريخ، هدايت كند و اين همان معناى دستور آموزنده «كل يوم عاشورا و كل ارض كربلا»است. مقام معظّم رهبرى، قيام امام حسين عليهالسلام و حادثه عاشورا را از جمله مقاطع بسيار مهم در تاريخ بشر و متحول كننده آن برشمرده و مى فرمايد: «با وجود مخالفتهاى فراوان، اين واقعه در طول زمان زنده مانده است و عاشورا در واقع، گنجينهاى پرقيمت است كه همه افراد بشر، مىتوانند از آن استفاده كنند.»1
عاشوراپژوهى مى تواند تصويرى روشن از ابعاد گوناگون قيام عاشورا، به ويژه دستاوردهاى آن به دست دهد. جستجوهايى كه در منابع گوناگون انجام شد نشان داد كه عليرغم اهميت روزافزون عاشورا و وجود منابع و پژوهشهاى بسيار در اين زمينه،پژوهشى جامع از منظر مقام معظم رهبرى در اين عرصه صورت نگرفته است. اين در حالى است كه پژوهشهاى بسيارى در ابعاد تخصصى و قابل توجهى همچون شعر و ادب، هنر، پزشكى، آداب و سنن و مرجع شناسى صورت گرفته است كه نشان از اهميت رشد و توسعه در حوزه هاى خاص دارد، به گونه اى كه اين موضوع توانسته است در كانون توجه نويسندگان و پژوهشگران حوزه هاى مختلف قرار بگيرد.
در حالى كه مفاهيم و ارزشهاى والاى اسلام ناب محمدى (ص)، آماج كينه توزى كج انديشان و مغرضان سياست باز قرار گرفته و در گردباد توطئهها به فراموشى سپرده مى شوند، تبيين پيامهاى نهضت عاشورا و ارائه تصويرى صحيح و روشن از حركت احياگرانه امام حسين عليهالسلام، امرى ضرورى است كه مى تواند نظام اسلامى را در به كارگيرى آموزههاى قيام سيدالشهدا عليهالسلام، يارى رساند. با توجه به جامعيت علمى و اصالت نظرات رهبر فرزانه انقلاب اسلامى و تأكيدات معظّمٌله بر تبيين رسالتها و راهبردها در اين زمينه، در اين مقاله تلاش شده است كه حركت احياگرانه اباعبداللّه الحسين عليهالسلام و درسها و عبرتهايى قيام عاشورا از منظر مقام معظّم رهبرى، مورد مطالعه و بررسى قرار گيرد. پژوهش حاضر به صورت نظرى و با روش سندكاوى، انجام گرفته است.
اين پژوهش بر آن است كه در راستاى هدف ذكرشده، به سؤالات زير پاسخ دهد:
1. از ديدگاه رهبر انقلاب اسلامى، هدف اصلى امام حسين عليهالسلام از قيام عاشورا چه بود؟
2. از ديدگاه مقام معظّم رهبرى، مهمترين درسها و عبرتهايى كه بايد از قيام سيدالشهدا گرفت، كدامند؟
3. از ديدگاه رهبر انقلاب اسلامى، خواص در آن پنجاه سال چگونه شدند كه نظام اسلامى آن وضع تأسف بار را پيدا كرد؟
4. از منظر رهبر فرزانه انقلاب، دولت اسلامى چگونه مى تواند از آموزه هاى قيام سيدالشهدا در جهت اعتلاى فرهنگ عمومى جامعه، بهره گيرد؟
اهداف قيام عاشورا از ديدگاه مقام معظّم رهبرى
مقام معظّم رهبرى ضمن تبيين حركت احياگرانه امام حسين عليهالسلام، به تشريح اهداف قيام عاشورا پرداخته و مى فرمايد:
دوست دارند چنين بگويند كه حضرت خواست حكومت فاسد يزيد را كنار بزند و خود يك حكومت تشكيل دهد. اين حرف، نيمه درست است؛ نمىگويم غلط است. اگر مقصود از اين حرف، اين است كه آن بزرگوار براى تشكيل حكومت قيام كرد؛ به اين نحو كه اگر ببيند نمى شود انسان به نتيجه برسد، بگويد نشد ديگر، برگرديم؛ اين غلط است. بله؛ كسى كه به قصد حكومت، حركت مى كند، تا آنجا پيش مى رود كه ببيند اين كار، شدنى است. تا ديد احتمال شدنِ اين كار، يا احتمال عقلايى وجود ندارد، وظيفه اش اين است كه برگردد. اگر هدف، تشكيل حكومت است، تا آنجا انسان، جايز است برود كه بشود رفت. آنجا كه نشود رفت، بايد برگشت. اگر آن كسى كه مى گويد هدف حضرت از اين قيام، تشكيل حكومت حَقّه علوى است، اين درست نيست؛ براى اينكه مجموع حركت امام، اين را نشان نمى دهد. در نقطه مقابل، گفته مىشود: نه آقا، حكومت چيست؛ حضرت مى دانست كه نمى تواند حكومت تشكيل دهد؛ بلكه اصلاً آمد تا كشته و شهيد شود! اين حرف هم مدّتى بر سرِزبانها خيلى شايع بود. بعضى با تعبيرات زيباى شاعرانهاى هم اين را بيان مى كردند. حتى من ديدم بعضى از علماى بزرگ ما هم اين را فرموده اند. اين حرف كه حضرت، قيام كرد براى اينكه شهيد شود، حرف جديدى نبوده است. گفت: چون با ماندن نمى شود كارى كرد، پس برويم با شهيد شدن، كارى بكنيم! اين حرف را هم، ما در اسناد و مدارك اسلامى نداريم كه برو خودت را به كام كشته شدن بينداز. ما چنين چيزى نداريم. شهادتى را كه ما در شرع مقدّس مى شناسيم و در روايات و آيات قرآن از آن نشان مى بينيم، معنايش اين است كه انسان به دنبال هدف مقدّسى كه واجب يا راجح است، برود و در آن راه، تن به كشتن هم بدهد. اين، آن شهادتِ صحيح اسلامى است. اما اينكه آدم، اصلاً راه بيفتد براى اينكه «من بروم كشته شوم» يا يك تعبير شاعرانه كه «خون من پاى ظالم را بلغزاند و او را به زمين بزند»، اينها آن چيزى نيست كه مربوط بدان حادثه به آن عظمت است. در اين هم بخشى از حقيقت هست؛ اما هدفِ حضرت، اين نيست.3
از ديدگاه رهبر فرزانه انقلاب اسلامى، هدف امام حسين عليهالسلام از قيام عاشورا، نه حكومت است و نه شهادت، بلكه هدف والاترى در اين حركت وجود دارد:
كسانى كه گفته اند هدف، حكومت بود، يا هدف، شهادت بود، ميان هدف و نتيجه، خَلط كرده اند. نه خير؛ هدف، اينها نبود. امام حسين عليهالسلام، هدف ديگرى داشت؛ منتها رسيدن به آن هدف ديگر، حركتى را مى طلبيد كه اين حركت، يكى از دو نتيجه را داشت: «حكومت» يا «شهادت». البته حضرت براى هر دو هم آمادگى داشت. هم مقدّمات حكومت را آماده كرد و مى كرد؛ هم مقدّمات شهادت را آماده كرد. هم براى اين توطين نفس مى كرد، هم براى آن. هركدام هم مى شد، درست بود و ايرادى نداشت؛ اما هيچكدام هدف نبود، بلكه دو نتيجه بود. هدف، چيز ديگرى است. هدف چيست؟ اگر بخواهيم هدف امام حسين عليهالسلام را بيان كنيم، بايد اينطور بگوييم كه هدف آن بزرگوار عبارت بود از انجام دادن يك واجب عظيم از واجبات دين كه آن واجب عظيم را هيچكس قبل از امام حسين، حتى خود پيغمبر انجام نداده بود. نه پيغمبر اين واجب را انجام داده بود، نه اميرالمؤمنين، نه امام حسن مجتبى. واجبى بود كه در بناى كلّى نظام فكرى و ارزشى و عملى اسلام، جاى مهمى دارد. امام حسين قيام كرد تا آن واجب بزرگى را كه عبارت از تجديد بناى نظام و جامعه اسلامى، يا قيام در مقابل انحرافات بزرگ در جامعه اسلامى است، انجام دهد. با وجود اينكه اين واجب، خيلى مهم و بسيار اساسى است، تا زمان امام حسين، به اين واجب عمل نشده بود ـ عرض مىكنم كه چرا عمل نشده بود ـ امام حسين بايد اين واجب را عمل مى كرد تا درسى براى همه تاريخ باشد. حالا چرا امام حسين اين كار را بكند؟ چون زمينه انجام اين واجب، در زمان امام حسين پيش آمد.4
رهبر معظّم انقلاب اسلامى اين تكليف را با تكليف امام خمينى قدس سره مقايسه نموده و مى فرمايد:
به امام هم مى گفتند: «آقا! شما كه با شاه درافتاده ايد، خطر دارد.» امام نمى دانست خطر دارد؟! امام نمى دانست كه دستگاه امنيتى رژيم پهلوى، انسان را مى گيرد، مى كشد، شكنجه مى كند، دوستان انسان را مى كشد و تبعيد مى كند؟ امام اينها را نمى دانست؟ كارى كه در زمان امام حسين انجام گرفت، نسخه كوچكش هم در زمان امام ما انجام گرفت؛ منتها آنجا به نتيجه شهادت رسيد و اينجا به نتيجه حكومت. اين همان است؛ فرقى نمىكند. هدف امام حسين با هدف امام بزرگوار ما يكى بود. اين مطلب، اساس معارف حسين است. معارف حسينى، بخش عظيمى از معارف شيعه است. اين پايه مهمى است و خود يكى از پايه هاى اسلام است. پس هدف، عبارت شد از بازگرداندن جامعه اسلامى به خطّ صحيح. چه زمانى؟ آن وقتى كه راه، عوض شده است و جهالت و ظلم و استبداد و خيانتِ كسانى، مسلمين را منحرف كرده و زمينه و شرايط هم آماده است. البته دوران تاريخ، اوقات مختلفى است. گاهى شرايط آماده است و گاهى آماده نيست. زمان امام حسين آماده بود، زمان ما هم آماده بود. امام همان كار را كرد. هدف يكى بود. منتها وقتى انسان به دنبال اين هدف راه مى افتد و مى خواهد عليه حكومت و مركز باطل قيام كند، براى اينكه اسلام و جامعه و نظام اسلامى را به مركز صحيح خود برگرداند، يك موقع است كه وقتى قيام كرد، به حكومت مىرسد؛ اين يك شكل آن است. در زمان ما بحمداللّه اينطور شد. يك وقت است كه اين قيام، به حكومت نمى رسد؛ به شهادت مى رسد. آيا در اين صورت، واجب نيست؟ چرا؛ به شهادت هم برسد واجب است. آيا در اين صورتى كه به شهادت برسد، ديگر قيام فايدهاى ندارد؟ چرا؛ هيچ فرقى نمى كند. اين قيام و اين حركت، در هر دو صورت فايده دارد ـ چه به شهادت برسد، چه به حكومت ـ منتها هركدام، يك نوع فايده دارد. اين، آن كارى بود كه امام حسين انجام داد.5
مقام معظّم رهبرى، قيام عاشورا و هدف اصلى آن، يعنى احياى دين، را مصداق بارز امر به معروف و نهى از منكر برشمرده و مى فرمايد:
انجام اين واجب از طريق قيام و از طريق امر به معروف و نهى از منكر است؛ بلكه خودش يك مصداق بزرگِ امر به معروف و نهى از منكر است. البته اين كار، گاهى به نتيجه حكومت مى رسد؛ امام حسين براى اين آماده بود. گاهى هم به نتيجه شهادت مىرسد؛ براى اين هم آماده بود. ما به چه دليل اين مطلب را عرض مىكنيم؟ اين را از كلمات خود امام حسين به دست مى آوريم. من در ميان كلمات حضرت ابى عبداللّه عليهالسلام، چند عبارت را انتخاب كرده ام. اوّل در مدينه؛ آن شبى كه وليد حاكم مدينه، حضرت را احضار كرد و گفت: معاويه از دنيا رفته است و شما بايد با يزيد بيعت كنيد! حضرت به او فرمود: باشد تا صبح، «ننظر و تنظرون اينا احق بالبيعة و الخلافه»؛ برويم فكر كنيم، ببينيم ما بايد خليفه شويم، يا يزيد بايد خليفه شود! مروان فرداى آن روز، حضرت را در كوچه هاى مدينه ديد، گفت: يا اباعبداللّه، تو خودت را به كشتن مى دهى! چرا با خليفه بيعت نمىكنى؟ بيا بيعت كن، خودت را به كشتن نده؛ خودت را به زحمت نينداز. حضرت در جواب او، اين جمله را فرمود: «اناللّه و انا اليه راجعون و على الاسلام السلام اذ قدبليت الامة براع مثل يزيد و لقد سمعت جدى رسول اللّه صلىاللهعليهوآله يقول الخلافة محرمة على آل ابى سفيان»؛ بايد فاتحه اسلام را خواند اگر كار امت اسلامى به جايى برسد كه رهبر امت اسلامى مردى مانند يزيدبن معاويه باشد با اينكه من از جدم خاتم الانبيا(ص) شنيدم كه مى فرمود: خلافت بر آل ابى سفيان حرام است.6
قضيه، شخص يزيد نيست؛ هركس مثل يزيد باشد. حضرت مى خواهد بفرمايد كه تا به حال هرچه بود، قابل تحمل بود؛ اما الان پاى اصل دين و نظام اسلامى در ميان است و با حكومت كسى مثل يزيد، نابود خواهد شد. به اينكه خطر انحراف، خطرى جدّى است، اشاره مى كند. مسئله، عبارت از خطر براى اصلِ اسلام است. حضرت اباعبداللّه (ع) هنگام خروج از مدينه، هم هنگام خروج از مكه، صحبت هايى با محمّدبن حنفيه داشت. به نظر مى رسد كه اين وصيت، مربوط است به هنگامى كه مى خواست از مكه خارج شود. حضرت به برادرش محمدبن حنفيه، چيزى را به عنوان وصيت نوشت و داد. آنجا بعد از شهادت به وحدانيت خدا و چه و چه، به اينجا مى رسد: «و انى لم اخرج اشرا ولا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما»؛ يعنى كسانى اشتباه نكنند و تبليغاتچى ها تبليغ كنند كه امام حسين هم مثل كسانى كه اين گوشه و آن گوشه، خروج مى كنند براى اينكه قدرت را به چنگ بگيرند ـ براى خودنمايى، براى عيش و ظلم و فساد ـ وارد ميدان مبارزه و جنگ مى شود! كار ما از اين قبيل نيست؛ «و انّما خرجت لطلب الاصلاح فى امة جدى» عنوان اين كار، همين اصلاح است. اين همان واجبى است كه قبل از امام حسين، انجام نگرفته بوده است. اين اصلاح، از طريق خروج است ـ خروج، يعنى قيام ـ حضرت در اين وصيتنامه، اين را ذكر كرد ـ تقريبا تصريح به اين معناست ـ يعنى اولاً، مىخواهيم قيام كنيم و اين قيام ما هم براى اصلاح است؛ نه براى اين است كه حتما بايد به حكومت برسيم، نه براى اين است كه حتما بايد برويم شهيد شويم. نه؛ مى خواهيم اصلاح كنيم. البته اصلاح، كار كوچكى نيست. يك وقت شرايط، طورى است كه انسان به حكومت مى رسد و خودش زمام قدرت را به دست مى گيرد؛ يك وقت نمى تواند اين كار را بكند ـ نمىشود ـ شهيد مى شود. در عين حال، هر دو، قيامِ براى اصلاح است. سپس مىفرمايد: «اريد ان آمر بالمعروف و انهى عن المنكر و اسير بسيرة جدى»؛ اين اصلاح، مصداق امر به معروف و نهى از منكر است.7
نقل شده است بعد از آنكه امام سجاد عليهالسلام پس از حادثه عاشورا به مدينه برگشت، يك نفر خدمت ايشان آمد و عرض كرد: «يابن رسولاللّه! ديديد رفتيد، چه شد! راست هم مى گفت؛ اين كاروان در حالى رفته بود كه حسين بن على عليهالسلام، خورشيد درخشان اهل بيت، فرزند پيغمبر و عزيزِ دل رسولاللّه، در رأس و ميان آنها بود؛ دختر اميرالمؤمنين با عزت و سرافرازى رفته بود؛ فرزندان اميرالمؤمنين، فرزندان امام حسين، فرزندان امام حسن، جوانان برجسته و زبده و نامدار بنى هاشم، همه با اين كاروان رفته بودند؛ حالا اين كاروان برگشته و فقط يك مرد ـ امام سجاد عليهالسلام ـ در اين كاروان هست؛ زنها اسارت كشيده، رنج و داغ ديده اند؛ امام حسين نبود، على اكبر نبود، حتى كودك شيرخوار در ميان اين كاروان نبود. امام سجاد عليهالسلام در جواب آن شخص فرمود: فكر كن اگر نمى رفتيم، چه مى شد! بله، اگر نمى رفتند، جسمها زنده مى ماند، اما حقيقت نابود مى شد؛ روح ذوب مى شد؛ وجدانها پايمال مى شد؛ خرد و منطق در طول تاريخ محكوم مى شد و حتى نام اسلام هم نمى ماند.8
درسهاى عاشورا
از ديدگاه مقام معظّم رهبرى، حادثه عظيم عاشورا، حاوى درسهاى بسيارى است:
بحث درسهاى عاشورا يك بحث زنده و جاودانه و هميشگى است و مخصوص زمان معينى نيست. اگر اين حادثه را دقيق در نظر بگيريد، شايد بشود گفت انسان مى تواند در حركت حضرت ابى عبداللّه عليهالسلام، بيش از صد درس مهم بشمارد؛ مى شود گفت هزارها درس هست. ممكن است هر اشاره آن بزرگوار، يك درس باشد؛ اما اينكه مى گويم بيش از صد درس، يعنى اگر ما بخواهيم اين كارها را مورد مداقه قرار دهيم، از آن مى شود صد عنوان و سرفصل به دست آورد كه هر كدام براى يك امت، براى يك تاريخ و يك كشور، براى تربيت خود و اداره جامعه و قرب به خدا، درس است.9
رهبر معظّم انقلاب اسلامى، «بصيرت» را از اصلى ترين درسهاى عاشورا برشمرده و مى فرمايد:
عاشورا نشان مى دهد كه جبهه دشمن با همه توانايىهاى ظاهرى، بسيار آسيب پذير است؛ همچنانكه جبهه بنى اميه، به وسيله كاروان اسيران عاشورا، در كوفه آسيب ديد، در شام آسيب ديد، در مدينه آسيب ديد و بالأخره هم اين ماجرا، به فناى جبهه ى سفيانى منتهى شد. درس مىدهد كه در ماجراى دفاع از دين، از همه چيز بيشتر، براى انسان، بصيرت لازم است. بى بصيرتها فريب مى خورند. بى بصيرتها در جبهه باطل قرار مى گيرند؛ بدون اينكه خود بدانند. همچنانكه در جبهه ابن زياد، كسانى بودند كه از فسّاق و فجّار نبودند، ولى از بى بصيرتها بودند. اينها درسهاى زندگى سازى است.10
از ديدگاه رهبر فرزانه انقلاب، سيدالشهدا عليهالسلام، درسهاى عاشورا را به صورت عملى به جهانيان نماياند:
درس اصلى در حركت و قيام امام حسين عليهالسلام وجود دارد: «چرا قيام كرد؟» اين درس است. به امام حسين عليهالسلام مى گفتند: شما در مدينه و مكه، محترميد و در يمن، آن همه شيعه هست. به گوشه اى برويد كه با يزيد كارى نداشته باشيد، يزيد هم با شما كارى نداشته باشد. اين همه مريد، اين همه شيعيان؛ زندگى كنيد، عبادت و تبليغ كنيد! چرا قيام كرديد؟ قضيه چيست؟ اين، آن سؤال اصلى است. اين، آن درس اصلى است. نمىگوييم كسى اين مطلب را نگفته است؛ چرا، انصافا در اين زمينه، خيلى هم كار و تلاش كردند. حال اين مطلبى را هم كه ما امروز عرض مى كنيم، به نظر خودمان يك برداشت و ديد تازه اى در اين قضيه است. اين واجب در طول تاريخ، متوجه به يكايك مسلمانان است. اين واجب، عبارت است از اينكه هر وقت ديدند كه نظامِ جامعه اسلامى دچار يك فسادِ بنيانى شده و بيم آن است كه بكلى احكام اسلامى تغيير يابد، هر مسلمانى بايد قيام كند. البته در شرايط مناسب؛ آن وقتى كه بداند اين قيام، اثر خواهد بخشيد. جزو شرايط، زنده ماندن، كشته نشدن، يا اذيت و آزار نديدن نيست؛ اينها جزء شرايط نيست. امروز هم شايد در دنياى اسلام جاهايى است كه زمينه هست و مسلمانان بايد انجام دهند. اگر انجام دهند، تكليفشان را انجام داده اند و اسلام را تعميم و تضمين كرده اند. لذا بايد ياد امام حسين و ياد كربلا زنده باشد؛ چون ياد كربلا درس عملى را جلوى چشم مىگذارد.11
عبرتهاى عاشورا
رهبر انقلاب اسلامى پس از تبيين درسهاى عاشورا، به بيان عبرتهاى اين قيام بزرگ پرداخته و مىرمايد:
غير از درس، عاشورا يك صحنه عبرت است. انسان بايد به اين صحنه نگاه كند، تا عبرت بگيرد. يعنى چه، عبرت بگيرد؟ يعنى خود را با آن وضعيت مقايسه كند و بفهمد در چه حال و در چه وضعيتى است؛ چه چيزى او را تهديد مى كند؛ چه چيزى براى او لازم است؟ اين را مى گويند «عبرت». شما اگر از جادهاى عبور كرديد و اتومبيلى را ديديد كه واژگون شده يا تصادف كرده و آسيب ديده؛ مچاله شده و سرنشينانش نابود شده اند، مىايستيد و نگاه مى كنيد، براى اينكه عبرت بگيريد. معلوم شود كه چطور سرعتى، چطور حركتى و چگونه رانندگى اى، به اين وضعيت منتهى مىشود. اين هم نوع ديگرى از درس است؛ اما درس از راه عبرت گيرى است. اولين عبرتى كه در قضيه عاشورا ما را به خود متوجه مى كند، اين است كه ببينيم چه شد كه پنجاه سال بعد از درگذشت پيغمبر(ص)، جامعه اسلامى به آن حدى رسيد كه كسى مثل امام حسين عليهالسلام، ناچار شد براى نجات جامعه اسلامى، اين فداكارى را بكند؟ اين فداكارى حسين بن على عليهالسلام، يك وقت بعد از هزار سال از صدر اسلام است؛ يك وقت در قلب كشورها و ملتهاى مخالف و معاند با اسلام است؛ اين يك حرفى است. اما حسين بن على عليهالسلام، در مركز اسلام، در مدينه و مكه ـ مركز وحى نبوى ـ وضعيتى ديد كه هرچه نگاه كرد چاره اى جز فداكارى نداشت؛ آن هم چنين فداكارى خونين با عظمتى. مگر چه وضعى بود كه حسين بن على عليهالسلام، احساس كرد كه اسلام فقط با فداكارى او زنده خواهد ماند، و الاّ از دست رفته است. عبرت اينجاست. روزگارى رهبر و پيغمبر جامعه اسلامى، از همان مكه و مدينه پرچمها را مى بست، به دست مسلمانها مى داد و آنها تا اقصا نقاط جزيره العرب و تا مرزهاى شام مى رفتند؛ امپراتورى روم را تهديد مى كردند؛ آنها از مقابلشان مى گريختند و لشكريان اسلام پيروزمندانه برمىگشتند. ولى چه شد كه همين جامعه، همين كشور و همين شهرها، كارشان به جايى رسد و آنقدر از اسلام دور شدند كه كسى مثل يزيد بر آنها حكومت مى كرد؟! وضعى پيش آمد كه كسى مثل حسين بن على عليهالسلام، ديد كه چارهاى جز اين فداكارى عظيم ندارد. چه شد كه به چنين مرحله اى رسيدند؟ اين، آن عبرت است.12
مقام معظّم رهبرى، با اشاره به سه دوره از زندگى حضرت اباعبداللّه الحسين مى فرمايد:
شما ببينيد اين شخصيتى كه انسان در اين سه دوره مى شناسد، آيا مىتوان حدس زد كه كارش به آنجا برسد؟ در دوران حيات پيامبر اكرم، امام حسين عبارت است از كودك نورِ ديده سوگلى پيامبر. پيامبر اكرم دخترى به نام فاطمه دارد كه همه مردم مسلمان در آن روز مى دانند كه پيامبر فرمود: «انّ اللّه ليغضب لغضب فاطمة»؛ اگر كسى فاطمه را خشمگين كند، خدا را خشمگين كرده است. «و يرضى لرضاها»؛ اگر كسى او را خشنود كند، خدا را خشنود كرده است. پيامبر اكرم (ص) اين دختر را در جامعه اسلامى به كسى داده است كه از لحاظ افتخارات، در درجه اعلاست؛ يعنى على بن ابىطالب عليهالسلام. كودكى از اينها متولد شده است و او حسين بن على است. البته همه اين حرفها درباره امام حسن عليهالسلام هم هست؛ اما من حالا بحثم راجع به امام حسين عليهالسلام است؛ عزيزترين عزيزان پيامبر؛ همه مى دانند كه اين كودك، محبوب دلِ اين محبوبِ دلهاست. ببينيد؛ مسئله اين است. پيامبر درباره امام حسن و امام حسينِ شش، هفت ساله فرمود: «سيدى شباب اهل الجنّه»؛ اينها سرور جوانان بهشتند. اينها كه هنوز كودكاند، جوان نيستند؛ اما پيامبر مى فرمايد سرور جوانان اهل بهشتند. يعنى در دوران شش، هفت سالگى هم در حدّ يك جوان است؛ مى فهمد، درك مى كند، عمل مىك ند، اقدام مىك ند، ادب مى ورزد و شرافت در همه وجودش موج مىزند. اگر آن روز كسى مى گفت كه اين كودك به دست امّت همين پيامبر، بدون هيچگونه جرم و تخلفى به قتل خواهد رسيد، براى مردم غيرقابل باور بود؛ همچنانكه پيامبر فرمود و گريه كرد و همه تعجب كردند كه يعنى چه؛ مگر مى شود؟!
دوره دوم، دوره بيست و پنج ساله بعد از وفات پيامبر تا حكومت اميرالمؤمنين است. حسينِ جوان، بالنده، عالم و شجاع است. در جنگها شركت مى جويد، همه او را به عظمت مى شناسند؛ در هر فضيلتى، در ميان مسلمانان مدينه و مكه، هر جايى كه موج اسلام رفته است، مثل خورشيدى مى درخشد. جوان نمونه دوران، و محترم پيش همه. اگر آن روز كسى مى گفت كه همين جوان، به دست همين مردم كشته خواهد شد، هيچ كس باور نمى كرد.
دوره سوم، دوره بعد از شهادت اميرالمؤمنين است؛ يعنى دوره غربت اهلبيت. امام حسن و امام حسين عليهماالسلام باز در مدينه اند. امام حسين، بيست سال بعد از اين مدت، به صورت امام معنوى همه مسلمان، مفتى بزرگ همه مسلمانان، مورد احترام همه مسلمانان، محل ورود و تحصيل علم همه، محل تمسّك و توسّل همه كسانى كه مىخواهند به اهلبيت اظهار ارادتى بكنند، در مدينه زندگى كرده است. شخصيت محبوب، بزرگ، شريف، نجيب، اصيل و عالم. او به معاويه نامه مىنويسد؛ نامه اى كه اگر هر كسى به هر حاكمى بنويسد، جزايش كشته شدن است. معاويه باعظمت تمام اين نامه را مى گيرد، مى خواند، تحمّل مى كند و چيزى نمى گويد. اگر در همان اوقات هم كسى مى گفت كه در آينده نزديكى، اين مرد محترم شريفِ عزيزِ نجيب كه مجسّم كننده اسلام و قرآن در نظر هر بيننده است، ممكن است به دست همين امّت قرآن و اسلام كشته شود ـ آن هم با آن وضع ـ هيچكس تصوّر هم نمى كرد؛ اما همين حادثه باورنكردنى، همين حادثه عجيب و حيرت انگيز، اتفاق افتاد. چه كسانى كردند؟ همانهايى كه به خدمتش مى آمدند و سلام و عرض اخلاص هم مى كردند. اين يعنى چه؟ معنايش اين است كه جامعه اسلامى در طول اين پنجاه سال، از معنويت و حقيقت اسلام تهى شده است. ظاهرش اسلامى است؛ اما باطنش پوك شده است. خطر اينجاست. نمازها برقرار است، نماز جماعت برقرار است، مردم هم اسمشان مسلمان است و عدّهاى هم طرفدار اهل بيت اند.13
نتيجه گيرى
امام حسين عليهالسلام، در عاشوراى سال 61ق قيامى برپا نمود كه دنياى اسلام را نه تنها در آن روز، بلكه در همه تاريخ، بيدار و آگاه كرد. اينكه امام حسين عليهالسلام براى حكومت در كوفه دعوت شدند و به آنجا حركت كردند، ظواهر كار بود. از ديدگاه مقام معظّم رهبرى، قيام امام حسين عليهالسلام داراى دو نتيجه احتمالى در انجام هدف اصلى ايشان بود. يك نتيجه احتمالى از مبارزه امام آن بود كه بتواند بر حكومت يزيد، پيروز شود و حكومت را در مسير صحيح خود بيندازد. اگر اينگونه مى شد، مسير تاريخ به نفع استقرار حاكميت واقعى اسلام در همان زمان تغيير مى يافت. وجه ديگر اين بود كه امام نتواند به هر دليل پيروزى سياسى و نظامى را به دست آورد و با خون، مظلوميت و زبانى كه تاريخ آن را تا ابد فراموش نخواهد كرد، حرف خود را به صورت يك جريان مداوم غيرقابل انقطاع به جريان بيندازد. اگرچه به خاطر كوتاهى ديگران، مقصود اول حاصل نشد، اما امام عليهالسلام به مقصود و هدف والاى خود رسيد؛ يعنى چيزى كه هيچ قدرتى نمى توانست آن را از امام بگيرد و آن، قدرتِ رفتن در ميدان شهادت و تقديم جان و عزيزان در راه احياى دين و تجديد بناى نظام اسلامى بود. از ديدگاه رهبر فرزانه انقلاب اسلامى، قيام عاشورا از دو منظر «درسها» و «عبرتها» قابل تأمّل است. ما امروز يك جامعه اسلامى هستيم. بايد بدانيم آن جامعه، چه آفتى پيدا كرد كه كارش به يزيد رسيد؟ بىاعتنايى به اصول اسلام و انقلاب، كمرنگ كردن شعارها و مطرح كردن همه چيز با محاسبات مادى، جامعه را به آنجا خواهد برد كه به چنان وضعى برسد. نظام اسلامى، با بصيرت، ايمان، همتهاى بلند، مطرح شدن آرمانها، و زنده نگاه داشتن شعارها به وجود مىآ يد، حفظ مى شود و پيش مىرود. درسها و عبرتهاى عاشورا، همان چيزى است كه جامعه اسلامى در شرايط كنونى به آن نياز دارد. در حالى كه مفاهيم و ارزشهاى والاى اسلام ناب محمدى (ص)، آماج كينه توزى كج انديشان و مغرضان سياستباز قرار گرفته و در گردباد توطئه ها به فراموشى سپرده مى شوند، بهرهگيرى از پيامها و آموزههاى قيام عاشورا، مى تواند فرهنگ عمومى جامعه را در جهت اهداف انقلاب اسلامى غنا ببخشد و نواقص موجود را مرتفع سازد. ناگفته پيداست كه در اين زمينه، ضرورت توجه مسئولان و برنامه ريزان اجتماعى، فرهنگى، سياسى، اقتصادى و به ويژه نخبگان جامعه، كاملاً احساس مى شود.
- شنبه ۲۶ دی ۹۴ ۲۱:۲۱ ۴ بازديد
- ۰ نظر